Akşam Ezanı Küçükken en sevdiğim oyun eve gitme saatim yaklaştığında oynadığım herhangi bir oyundu. Hangi oyun olduğu önemsiz çünkü eve gitme saati yaklaştığında bütün oyunlar bana aynı heyecanı verirdi. Mahalledeki arkadaşlarımla gün boyu oynasak da yetmezdi, özellikle akşam ezanı saati yaklaştığında daha da tutkuyla oynamaya başlardık. Akşam ezanı hepimizin eve dönüş çağrısıydı ama oynadığımız oyunun zevkinden ya gerçekten duymaz ya da duymazdan gelirdik. Ezan bitmesin de annem cama çıkmasın diye heyecan içinde oyunumuzdaki son turlarımızı oynardık. Terslik de bu ya akşam ezanı hep çok çabuk biterdi. Çocuk aklımla isyan ederdim neden akşam ezanı en kısa ezan diye. Öyle ya bilmezdim ayıp nedir, aklıma ilk gelen neyse dilimden dökülen de ilk o olurdu. Kendimi ayıp olur diye veya olgun davranayım diye kısıtlamazdım, sadece çocuk olurdum. Bugün geçmişe dair birçok şeyi hatırlamasam da ‘çocuk olduğum’ zamanların bana hissettirdiği duyguları hatırlayabiliyorum.

Çocukken özgürlüğün ne olduğunu bilmesem de özgürlüğümün kısıtlandığını ve akşam ezanının benim için ferman olduğunu bilirdim, o yüzden akşam ezanı yaklaştığında hep tedirgin olurdum. Ertesi gün güneş, apartmanın arkasına geçtiğinde yeniden dışarı çıkacağımı bilsem de bir türlü eve girmek istemezdim çünkü sokaktaki özgürlüğü evde bulamazdım. Evde hareketlerime dikkat etmek zorunda kalırdım. Küçük bir çocukken bile ne giydiğime, ne dediğime dikkat etmek zorundaydım. Hâlbuki çocukların dünyasında ayıp yoktur, kısıtlama yoktur; alabildiğine hayal gücü ve samimiyet vardır. Yaptığım şey ne kadar saçma görünürse görünsün, oynadığım oyun ne olursa olsun, eğlenmek için yaptığım sürece mutlu olurum. Ne giydiğimin, ne konuştuğumun veya nasıl gördüğümün önemi olmamalıdır. Oyunlarımız bir sopa, biraz tehlike ve bolca hayal gücü ve eğlenceden oluşur.

Hangi ırktan, hangi dinden, hangi ekonomik statüden olursak olalım eğer çocuksak ve etrafımızda bizi çocukça davranmakla suçlayan kimse yoksa hayal gücümüzü takip ederek kendi eğlencemizi yaratabiliriz. Çünkü büyümek için önce çocuk olmamız gerekir ve çocukluğumuzda yaşadıklarımızdan kalan hisler bizi büyütür. Ailelerin çocuklarına ‘olgun’ davranmalarını öğütlediğini duyduğumda sanki akşam ezanını duymuşum hissediyorum. Ben herkesin benden çok büyük olduğu bir evde, birçok şeyi yapmanın, giymenin, demenin ayıp olduğu bir kültürde, hızlı büyümenin şartmış gibi görüldüğü bir çağda çocukluk yaşadım. Akşam ezanından sonra eve döndüğümde hep aynı azarı yerdim. Kirlendim diye kızarlardı, çocukça davranıyorum diye şikâyet ederlerdi. Hep ‘ne zaman büyüyeceksin sen!’ diye yakınırlardı.

Bugün 21 yaşındayım ve hâlâ büyümediğimi söylüyorlar ama bu doğru değil çünkü artık samimi değilim; ayıp olacak diye doğruları söylemiyorum, komik görünecek diye salıncağa binmiyorum veya dikkat çekmesin diye renkli şeyler giymiyorum. Bugün geçmişteki o küçük çocuk büyümüş olsa da içimdeki çocukluh hala capcanlı. Sanki çocukluk anılarımın üstünde bir su tabakası varmış ve ben ordan kendi bulanık geçmişime bakıyormuşum gibi hissediyorum ve bu hisler hiç eskimemiş, hâlâ bugünkü gibi taze… Annemin sokağa çıkabileceğimi söylediğindeki hissettiğim mutluluk, bana giymemin ayıp olduğunu söyledikleri rahat şortu giydiğim an hissettiğim özgürlük ve yapmamın yanlış olduğunu söyledikleri şeyi yaparken hissettiğim heyecanı hâlâ hatırlayabiliyorum çünkü hayatımdaki en saf ve eşsiz anılardı. Beş tane taş ile saatlerce oynamamız, sokak sokak gezip dondurma çubukları toplamamız hâlâ aynı şeyleri hissettiriyor. Belki çocukluğumun anıları bulanık ama ruhumdaki izleri farksız.

Çocukluğum bugünkü kişi olmamı sağladı. Eğer çocukken alabildiğine kirlenmeseydim, eğlenmeseydim bugün sanki geçmişim yokmuş gibi hissedecektim. Irvın D. Yalom’un Bugünü Yaşama Arzusu kitabında da dediği gibi “...çocukluk özgür ve altın yıllar, çünkü geçmişin ağırlığıyla ezilmemiş.”(Yalom 2000, 103). İşte bu yüzden çocukluğumuzdan kalan kötü hatıralar bugünümüze yük olmasın, herkes çocukluğunu olabilecek en naif ve saf haliyle hatırlasın.

​

Sinem Atılgan: Bilkent Kimya 2.sınıf Öğrencisi

​